Povratak novoj ljudskosti
„…Straha se ne možemo osloboditi
Očajničkom potragom za sigurnošću,
Već, naprotiv, tako što ćemo ići do kraja,
Prihvatajući ništavnost onoga
Što se bojimo da ćemo izgubiti.“
Slavoj Žižek, U odbranu izgubljenih stvari
Izložba „Povratak novoj ljudskosti“ prikazuje izmišljenu, distopijsku budućnost ljudske vrste. Proučavajući teme posthumanizma, genetskog inženjeringa i uništavanja prirodnog sveta, ovaj projekat dovodi u pitanje same granice ljudskosti. Suočeno sa problemima prenaseljenosti, zagađenja, klimatskih nepogoda, gladi, bolesti i ratova, čovečanstvo dolazi do ultimativnog rešenja u vidu genetskog ukrštanja ljudi i životinja. Pod izgovorom uvođenja reda i kreiranja otpornijeg organizma, dolazi do novog društvenog raslojavanja u kome su ljudi-veprovi elita, ljudi-pacovi ih štite i opslužuju, a ljudi-bubašvabe čine sloj sveden na goli život koji poseduje jedino sopstveno telo.
Preuzeti biblijski narativi, koji se pojavljuju na slikama, stavljeni su u posthumanistički kontekst. Time je izgrađena nova biblijska priča o genetski modifikovanom postčovečanstvu, ali i o njegovom Spasitelju. U ovoj posthumanističkoj verziji „Knjige Otkrivenja“, pojavljuju se anđeli-himere, ljudske himere, transgenični-kiborzi, roboti, dok se postčovečanstvo i dalje bori sa istim problemima – bolestima, glađu, ratom i klimatskim promenama.
Posetilac je, nakon anđeoskih truba, uronjen u „sakralnu“ atmosferu, prateći mizanscen kroz pet velikih slika, video na mestu celivajuće ikone i glas koji odzvanja prostorom.
Prognani ljubavnici kao rušioci strogo utvrđenog poretka, stvaraju ekološki održiv svet baziran na jednakosti. Njihovi potomci jesu materijalizovani otpor društvenoj segregaciji. „Epifanija“ donosi rođenje posthumanističnog Mesije dajući nadu posrnuloj postljudskoj vrsti. Neredi, nasilje, pokolj, haos, kanibalizam, krah civilizacije i ekološki sunovrat, prave paralelu danu Božjeg gneva. Ali ni ovo „Otkrovenje“ ne završava u košmaru. Posthumanistički Mesija ili pak biblijski Noje, ostatku postčovečanstva nudi jedino moguće spasenje, a to je prelazak u digitalnu sferu – na „oblak”. Ovaj Spasitelj, koji kao i Hrist zagovara jednakost i ljubav, vodi transgenično postčovečanstvo koje je izgubilo svoju ljudskost, do ukidanja svih razlika koje su ih i dovele do sukoba. Povrativši svoj ljudski oblik, vazneseni i apsorbovani na „oblaku“, postaju njegov sastavni deo, sjedinjeni u miru i ljubavi. Transfer svesti rađa novu, kompjutersku svest koja je postala Božanska. Ona je veštački stvorena „druga priroda“, „život 2.0“ (Žižek, U odbranu izgubljenih stvari) koja je Bog/Boginja/Sveti duh, dok je istovremeno i praiskonska svest koja je oduvek bila tu. Granica kolabira između prirode i kulture; živog i neživog; čoveka, životinje i mašine; veštačke inteligencije i božanstva koje jeste priroda. Čak i sam koncept vremena gubi svoju linearnost.
